اسيدپاشي، خلاءهاي قانوني و اظهارات دادستان کل کشور

آيا با تقويت فرهنگ عمومي همه چيز درست مي شود؟ اگر درست مي شود چرا اين تقويت کردن ها تا به حال انجام نشده و يا اگر انجام شده بازخورد مناسبي نداشته است؟

اسيدپاشي يکي از جرايم خشن است که علاوه بر ايجاد صدمه جسمي بر فرد قرباني موجب ايجاد آسيب روحي و رواني در او تا آخر عمر و همچنين صدمه به امنيت جامعه و به خصوص شاهدان صحنه اسيدپاشي مي شود. با اين وجود متاسفانه مشاهده مي شود که هر از چندگاهي چنين جرمي از ناحيه برخي افراد به واسطه برخي کينه توزي ها و روابط عشقي به وقوع مي پيوندد و در حالي که همگان منتظر اقدام قاطع دستگاه قضايي در برخورد با عاملان اسيدپاشي هستند، متاسفانه خلاءهاي قانوني و برخي مصالح موجب شده است تا مجرمان و کساني که سوداي ارتکاب جرم در سر مي پرورانند درس عبرت نگيرند و با سوءاستفاده از برخي چشم پوشي ها و خلاءها اقدام به اسيدپاشي کنند. 

پس از وقوع هر ماجراي اسيدپاشي، ما شاهد تکرار چنين رخداد تلخي در گوشه ديگري از کشور هستيم که اين موضوع نشان دهنده بازدارنده نبودن قوانين موجود و همچنين انجام نشدن اقدامات پيش گيرانه وقوع از جرم است. فراموش نکنيم که در قانون مجازات اسلامي، جرم اسيدپاشي تعريف نشده است و تنها قانون مربوط به اين جرم با عنوان « قانون مجازات پاشيدن اسيد» مصوب سال ۱۳۳۷ است که بر مبناي آن هر کس عمدا با پاشيدن اسيد يا هر نوع ترکيبات شيميايي ديگر موجب قتل کسي بشود، به مجازات اعدام و اگر موجب مرض دائمي يا فقدان يکي از حواس مجني عليه شود به حبس جنايي درجه يک و اگر موجب قطع يا نقصان يا از کار افتادن عضوي شود، به حبس جنايي درجه ۲ از ۲ سال تا ۱۰ سال و اگر موجب صدمه ديگري شود به حبس جنايي درجه ۲ از ۲ سال تا ۵ سال محکوم خواهد شد. 

همچنين مجازات شروع به پاشيدن اسيد به اشخاص هم حبس جنايي درجه ۲ از ۲ تا ۵ سال است. پرواضح است که چنين قانوني در ۵۰ سال پيش در حالي تدوين شده که اولا کثرت وقوع جرم اسيدپاشي در مقايسه با زمان حاضر اصلا قابل مقايسه نبوده است و همين قانون در زمان خودش شايد مي توانسته جنبه عبرت گيري و بازدارندگي داشته باشد و دوم آن که به دليل پيشرفت علم و فناوري و دگرگوني روابط افراد جامعه و کاهش کنترل هاي اجتماعي از جمله کنترل هاي سنتي، در حال حاضر ميزان انواع افسردگي ها، پرخاشگري ها و نزاع ها و رفتارهاي خشن افزايش يافته و ممکن است برخي براي انجام خواسته خود دست به هر اقدامي حتي اسيدپاشي بزنند. 

بنابراين لازم است که همان گونه که دادستان کل کشور در نشست خبري روز پنج شنبه خود در شيراز اذعان داشت، تحولي در قوانين جرايم اسيدپاشي انجام شود، اين تحول زماني صورت خواهد گرفت که عزم جدي در قوه قضاييه براي تدوين لايحه قانوني متناسب با جرم اسيدپاشي تهيه شود.دادستان کل کشور در نشست خبري روز پنج شنبه در پاسخ به سوال خبرنگاري درباره موانع صدور راي و اجراي حکم قصاص اسيدپاش، گفت: در گام اول بايد در جامعه اين امر ترويج شود که اسيدپاشي امري زشت است و بايد قبح آن را نشان داد و کمال بي مروتي محسوب مي شود و جرم سنگيني به شمار مي رود.جناب محسني اژه اي! موضوع زشت بودن اين جرم را هم از کوچک و بزرگ مي دانند، سوال اين است که دستگاه قضايي چگونه مي خواهد از تکرار چنين جرم قبيحي جلوگيري کند؟

درباره اجراي حکم قصاص اسيدپاش نيز دادستان محترم کل کشور به صراحت عنوان کرده است که در جريان اسيدپاشي، اعضاي مختلف صورت قرباني اسيدپاشي مورد آسيب جدي قرار مي گيرد و اگر بخواهيم قصاص کنيم اين امر مشکل است زيرا بر اساس قانون، قصاص نبايد از ميزاني که جاني جنايت وارد کرده بيشتر باشد. همچنين ايشان گفته اند چنان چه قرار باشد ديه نيز پرداخت شود آسيب وارده را نمي توان با ديه جبران کرد و در اين خصوص بايد فرهنگ عمومي تقويت شود و قبح آن به همگان نشان داده شود. قضاوت درباره اين سخنان را به افکار عمومي مي سپاريم و اين سوال را مطرح مي کنيم حال که اجراي حکم قصاص اسيدپاشي سخت است و با موانعي روبه روست و ديه نيز نمي تواند آسيب وارده را جبران کند، چه بايد کرد؟
 
آيا با تقويت فرهنگ عمومي همه چيز درست مي شود؟ اگر درست مي شود چرا اين تقويت کردن ها تا به حال انجام نشده و يا اگر انجام شده بازخورد مناسبي نداشته است؟ دوم اگر به فرض تقويت فرهنگ عمومي و نشان دادن قبح جرم اسيدپاشي به جامعه، چنين جرمي تکرار شد چه بايد کرد؟ آيا بايد منتظر ماند و قضاوت ديگران را تماشا کرد؟ فراموش نکنيم که مجازات جرم اسيدپاشي در برخي کشورها مثل هند و بنگلادش اعدام است.

مرجع : خراسان