مشکلات معیشتی و اقتصادی هر روز بیش‌از روز قبل گریبان‌ مردم را می گیرد اما دولتمردان، تنها وعده می‌دهند. در این مجال اندک، نمی‌توان تمام مشکلات اقتصادی مردم را بر شمرد چرا که بررسی تورم و گرانی و بیکاری و مشکل مسکن و... در این مقطع زمانی، هر یک نیاز به مثنوی هفتاد من کاغذ دارد. 

در این مختصر من تنها به مشکل اجاره‌نشین‌ها اشاره می‌کنم که با نزدیک شدن به فصل نقل و انتقالات، که معمولا از خرداد ماه آغاز می‌شود، مشکلات آنها هم دو چندان می‌شود. این که میزان اجاره بها در طول یک سال به حدی رشد می‌کند که از مجموع حقوق دریافتی یک خانوار در طول همان سال بیشتر است نیاز به حساب و کتاب خاصی ندارد. در حال حاضر وضعیت به گونه‌ای شده که اگر خانواده‌ای در طول یک سال 10 میلیون تومان درآمد داشته باشد، در انتهای سال باید همان مقدار را به اجاره خانه خود- حال به صورت رهن یا اجاره- اضافه کند. طبیعی است که یک خانواده آنقدر مخارج مختلفی دارد که نه تنها نمی‌تواند ریالی پس‌انداز کند، بلکه برای تامین هزینه‌های خوراک و پوشاک و تحصیل و... هم مجبور به قرض کردن یا، در خوشبینانه‌ترین حالت، در دو شیفت یا سه شیفت کار کردن است.
 
آن وقت معلوم نیست که رشد سرسام‌آور اجاره‌ها در طول یک سال، به حدی که از مجموع درآمد یک خانوار هم بیشتر باشد با کدام عدالت سازگار است؟ هم اکنون بخش اعظم درآمدهای خانوارها در شهرهای بزرگ به اجاره بها اختصاص می‌یابد و نه تنها خرید خانه برای بسیاری از مردم به رویا تبدیل شده بلکه برای اجاره کردن آپارتمان مناسب هم مردم دچار مشکل هستند به طوری که به دلیل رشد سرسام‌آور اجاره بها، اغلب شهروندان مجبورند در پایان مدت قرار داد خود، از آنجا که توان پرداخت اجاره بهای اضافی را ندارند، خانه را تخلیه کرده و در ساختمانی کوچکتر یا در محله‌ای ارزان‌تر از محله فعلی خود، آن هم با کمی‌بیش از اجاره بهایی که سال قبل پرداخت می‌کردند ساکن شوند. 

براساس آمار و ارقام رسمی که دیگر صدای حامیان دولت را هم درآورده، قیمت مسکن در 6 سال گذشته حداقل 400 درصد رشد داشته و به تبع آن میزان اجاره‌ بها هم اگر نگوییم بیشتر از قیمت مسکن، بلکه به همان اندازه افزایش یافته است اما میزان افزایش درآمد کارمندان و کارگران و اقشار مشابه چقدر بوده است؟ در خوشبینانه‌ترین حالت طی سال‌هایی که قیمت مسکن و اجاره‌بها بیش‌از 400 درصد رشد داشته، میزان رشد درآمدها به صددرصد هم نرسیده است و اینگونه شکاف طبقاتی روز به روز افزایش می‌یابد و این سوال بیش‌از گذشته ذهن را به خود مشغول می‌سازد که دولت عدالت محور کجاست؟