تيترآنلاين - چگونه مانع تنش و درگيري در خانواده شویم

زن و شوهر بايد توجه داشته باشند كه وقتي شریک زندگی آنها به خطاي خود اعتراف مي كند، به جاي اظهار كلمات تحقير كننده و كوبنده، بايد عذر او را بپذیرند

زن و شوهر بايد توجه داشته باشند كه وقتي شریک زندگی آنها به خطاي خود اعتراف مي كند، به جاي اظهار كلمات تحقير كننده و كوبنده، بايد عذر او را بپذیرند.به گزارش مهر، طبق برخی آيات قرآن كريم اندكي از علم به بشريت اعطا شده و مجهولات و ناداني هاي انسانها بيشتر از معلومات آنان است. بزرگترين پزشك و فيلسوف ايراني يعني ابوعلي سينا در پايان كتاب فلسفي خود به نام"شفا" چنين نوشته است: اگر در اين كتاب به خطا و اشتباهي برخورد شود بايد با ديده اغماض از آن گذر كرد، زيرا انسان محل سهو و نيسان است. بنابراين وقتي دانشمندي بزرگ اين گونه به وقوع خطا اقرار و اعتراف مي كند، بقيه افراد حسابشان روشن است.
بر اساس اعتقاد ديني تنها انبياء و ائمه از خطا و اشتباه بركنار هستند و بقيه افراد اعم از عالم و جاهل، همه دچار لغزش و خطا مي شوند. منتها افراد هوشيار و دقيق كمتر از ديگران خطا مي كنند.

يكي از مشكلاتي كه در نوع خانواده ها وجود دارد اين است كه در مواردي زن يا مرد دچار خطا مي شود. به عنوان مثال مرد خانواده در خانه را باز مي گذارد و يا كليد خانه را گم مي كند. زن خانه نيز بر اثر اشتغال به كاري غذايش مي سوزد و امثال اينها. وقتي كه اشتباهي از سوي زن يا مرد در محيط خانوادگي روي مي دهد، فردي كه دچار اشتباه شده سعي مي كند خود را از اشتباه و خطا بر كنار دارد و بر عكس طرف مقابل مي كوشد خطا و اشتباه او را آشكار كند. بديهي است كه بگو مگوها و درگيريها از همين جا آغاز مي شود و صفا و صميميت خانوادگي را خدشه دار كرده، در صورت استمرار دشمني و كينه توزي جايگزين آن مي گردد.

مشاجره هاي لفظي بين زن و مرد، گاه در ارتباط با امور بسيار جزيي و كوچك روي مي دهد و در عوض اساسي ترين و ضروري ترين واقعيت زندگي خانوادگي يعني صميميت و صفا لطمه مي بيند.با توجه به اين نكته نبايد تحقق درگيريها را خيلي ساده و پيش پا افتاده تلقي كرد، بلكه با همه وجود بايد از ظهور و بروز آنها جلوگيري به عمل آورد. زنان و مردان بايد توجه داشته باشند كه ارتكاب خطا امري اجتناب ناپذير است و هر قدر افراد در انجام امور دقيق باشند باز هم انسانها دچار اشتباه و خطا مي شوند.

البته منظور اين نيست كه خطا و اشتباه ديگران را مجوزي براي اشتباه كاري خود قرار دهيم، بلكه هدف اين است كه وقتي انسانها دچار اشتباه مي شوند، بيهوده تلاش نكنند تا خود را بي تقصير جلوه دهند و از ارتكاب خطا مبرا نمايند.

چيزي كه بگو و مگوها را دامن مي زند و خشم و غضب را سبب مي شود، ارتكاب خطا و اشتباه نيست، بلكه آنچه كه آدمي را خشمگين مي كند سعي و اهتمام افراد در پنهان كردن خطاهاست. بنابراين زن يامرد پس از ارتكاب خطا، بايد با كمال صراحت به ارتكاب جرم اقرار كند و از طرف مقابل عذرخواهي کنند.با انجام اين كار صفا و صميميت خانوادگي خدشه دار نخواهد شد.

متاسفانه بررسي مشكلات خانوادگي حاكي از اين است كه در بسياري از خانواده ها شهامت اخلاقي وجود ندارد و شخص خطاكار به جاي اعتراف به خطا با الهام از روش نقص افكني مي كوشد گناه و اشتباه خود را متوجه ديگران كند. در برابر اين عده در برخي از خانواده ها زنان و مردان با كمال شهامت به خطاي خود اعتراف مي كنند و از افراد پوزش مي طلبند. اساسي ترين نكته تربيتي اين گونه اعترافات اين است كه ديگران نيز مي آموزند در موارد خطا و اشتباه به خطاي خود اقرار كنند و از جدال و مراء خودداري ورزند.

با توجه به مطالب ذكر شده بهترين روشي كه در محيط خانواده بايد حاكم باشد اين است كه افراد خطا كار بلافاصله به اشتباه خود اعتراف كنند و از ديگران پوزش بخواهند. با اتخاذ با اين روش عاقلانه صفا و صميميت خانوادگي خدشه دار نمي شود و زن و مرد با يكديگر صميمي و يكدل خواهند بود. اما با كمال تاسف بايد اعتراف كرد كه در برخي از خانواده ها بر اثر كله شقيها محيط خانوادگي به جهنمي سوزان تبديل مي شود و اولين قربانيان اين جهنم سوزان كودكان هستند.

نكته دقيقي كه همه خانواده ها بايد به آن توجه داشته باشند اين است كه وقتي فردي به خطاي خود اعتراف مي كند، طرف مقابل به جاي اظهار كلماتي تحقير كننده و كوبنده، بايد عذر شخص خطاكار را پذيرا گردد.

يكي از صفات بارز پيامبر اسلام روحيه عذرپذيري بود، يعني هرگاه كسي از ايشان عذرخواهي مي كرد پوزش او را مي پذيرفت. در نتيجه زنان و مردان با رعايت دقت بايد سعي كنند از خطا و اشتباه پرهيز نمايند تا در پرتو آن مجبور به عذرخواهي نشوند. چراكه همواره پيشگيري بهتر از درمان است.

نكته دوم اينكه همه فلاسفه در طي هزاران سال كوشيده اند قوانيني براي روابط انساني وضع كنند و حاصل تفكرات آنان در اين باره فقط يك اصل بوده است كه همه انبيا الهي نيز آن را تاييد نموده اند و آن اين است که نسبت به ديگران همان طور سلوك و رفتار كنيم كه دوست داريم ديگران با ما رفتارنمايند. بنابر اين همان طور كه دوست داريم وقتي ديگران مرتكب خطا و اشتباه مي شوند با شهامت به خطاي خود اعتراف كنند، ما هم اگر در مواردي خطا كرديم با صراحت به اشتباه خود اقرار نماييم و ايمان داشته باشيم كه اعتراف به خطا علاوه بر اينكه آدمي را كوچك و خوار نمي كند، بلكه به او شرف و عزت هم مي بخشد.