تيترآنلاين - تجهيز پزشکان به ابزار دفاع شخصي به جاي پرداختن به ريشه هاي خشونت!

تجهيز پزشکان به ابزار دفاع شخصي به جاي پرداختن به ريشه هاي خشونت!

مگر اين قبيل حوادث در حوزه کاري اقشار ديگر اتفاق نمي افتد؟ متاسفانه رابطه برخي پزشکان و بيماران در سال هاي اخيربيشتر از آن که بر مبناي احترام و اطمينان استوار باشد بر مبناي پول تنظيم شده است

تيترآنلاين - سوء قصدهايي که چندي پيش عليه جان چند پزشک تهراني انجام شد، موجب نگراني و واکنش جامعه پزشکي گرديد و همين نگراني ها و واکنش ها سبب شد تا مسئولان وزارت بهداشت و درمان و سازمان نظام پزشکي براي در امان ماندن جان اعضاي مجموعه تحت مديريت خود به دنبال راه و چاره باشند، در اين راستا اولين و مهم ترين راهکاري که به نظر جامعه پزشکي و مسئولان اين جامعه به ذهن رسيد، تجهيز پزشکان به ابزار دفاع شخصي بود که با پي گيري هاي مستمر وزارت بهداشت و درمان بالاخره مقدمات تحقق اين موضوع فراهم شد و سردار احمدي مقدم فرمانده نيروي انتظامي از امضاي توافقنامه بين ناجا و وزارت بهداشت براي واگذاري تجهيزات دفاع شخصي خبر داد.

اما آيا واگذاري چنين تجهيزاتي مي تواند جامعه پزشکي را از گزند برخي حوادث مصون نگه دارد و در واقع در اختيار قرار دادن اين ابزار راهکار اساسي براي اصلاح رابطه بيمار و پزشک است و واگذاري اين تجهيزات به پزشکان موجب بروز برخي مشکلات و به وجود آمدن عواقب ناخوشايند نخواهد شد. پاسخ به اين سوال ها را مي توان در چند بند به اختصار بيان کرد:

۱ - در جامعه ۷۰ ميليوني ايران، مردم به لحاظ ارتباط هاي کاري و ارائه خدمات از يک طرف با يکديگر و از طرف ديگر با دستگاه هاي دولتي در ارتباطند به عنوان مثال يک کارمند با ارباب رجوع سر و کار دارد و يک راننده تاکسي با مسافر و يک خبرنگار نيز ممکن است به ضرورت حرفه خود با شاکي و متشاکي و جاني و ... سر و کار داشته باشد.

بديهي است که به لحاظ نوع و حساسيت مشاغل و نيز بنا به خصوصيات اخلاقي متفاوت افراد ممکن است در روابط بين انسان ها، به ويژه روابط کاري و خدمات دهي و خدمات گيري مشکلاتي پيش آيد و يکي از طرف ها عليه ديگري از خشونت استفاده کند. در چنين شرايطي هر مرکز خدمات دهي و هر فردي که به گروه زيادي از جامعه خدمات مي دهد ممکن است در معرض برخي آسيب ها و خشونت ها قرار گيرد. بنابراين ممکن است به خود حق دهد که از ابزار و وسايل دفاع شخصي استفاده کند، سوال اين است که آيا مي توانيم اکثر و يا همه دارندگان مشاغل را به چنين تجهيزاتي مجهز کنيم؟
آيا اين به منزله مجهز شدن قشري عليه قشر ديگر يا آحاد جامعه نيست؟ آيا در اين صورت جامعه احساس امنيت خواهد کرد؟

۲ - خشونت افراد عليه يکديگر و عليه جامعه در چند سال اخير افزايش يافته است، ممکن است حتي يک ارباب رجوع در مراجعه به يک اداره، حتي با مستخدم و کارمند مربوطه درگيري ايجاد کند؟ آيا بهتر نيست در چنين شرايطي به جاي تجهيز يک طرف در مقابل طرف ديگر به ريشه ها بپردازيم و دستگاه هاي فرهنگي، ريشه ها و عواملي که ممکن است، سبب بروز خشونت شود را بخشکانند.

۳ - جامعه پزشکي همواره امين مردم بوده و هستند، بيمار بايد زماني که نزد پزشک مراجعه مي کند احساس امنيت روحي و رواني کند، نه اين که به پزشک به عنوان يک انسان مسلح درمانگر بنگرد، پزشکان حافظ سلامت مردمند. آيا در اختيار قرار دادن برخي ابزار مانند شوکرالکتريکي و اسپري اشک آور به منزله تهديد سلامت بيماراني نيست که آمده اند توسط پزشک درمان شوند.

آيا وقتي احساس شود پزشک اسپري در کيف و کمد و جيبش دارد بيماران مي توانند به راحتي از او طلب درمان کنند و حرف شان را بزنند و يا اين که کمترين اعتراضي کنند؟! اصلا آيا در اختيار قراردادن تجهيزات دفاع شخصي به شأن حرفه پزشکي لطمه وارد نمي سازد؟

۴ - آيا بايد چند مورد سوء قصد به جان پزشکان باعث شود که ما همه پزشکان را به ابزار دفاع شخصي تجهيز کنيم؟ مگر اين قبيل حوادث در حوزه کاري اقشار ديگر اتفاق نمي افتد؟ متاسفانه رابطه برخي پزشکان و بيماران در سال هاي اخيربيشتر از آن که بر مبناي احترام و اطمينان استوار باشد بر مبناي پول تنظيم شده است. بيشتر اعضاي جامعه پزشکي انسان هاي متدين و بزرگواري هستند که به بيماران خود نگاهي از سر نوع دوستي و مهرباني دارند ولي در پاره اي موارد نيز متاسفانه پزشکاني هستند که ممکن است همه چيز را از زاويه پول بنگرند و براي مداواي يک بيمار اول به جيب او نگاه کنند.

برخي بيمارستان ها نيز از پذيرش بيماران و حتي مجروحان در صورت نپرداختن اوليه پول و يا دريافت نکردن کامل پول از مداوا خودداري مي کنند و صداي مردم را در مي آورند. آيا بايد به گونه اي عمل کرد که در مقابل اعتراض هاي به حق مردم پاسخ آن ها را با اسپري اشک آور و شوکر الکتريکي داد؟

چه کسي مي خواهد روابط مالي را در بيمارستان ها شفاف کند؟ چه کسي جوابگوي زير ميزي هاي کلان، رفتارهاي ناشايست برخي پزشکان با بيماران، رسيدگي نکردن به بيماران و کمبود امکانات پزشکي و بيمارستاني است؟ آيا بيمار حق ندارد در مقابل برخي قصورها و کاستي ها و رفتارهاي غيرقانوني برخي اعتراض کند و آيا آن هنگام که اعتراض کرد و کار به خشونت کشيد بايد کاري کرد که همواره بيمار مغلوب شود؟

۵ - متاسفانه متوليان امور درمان جامعه فقط صداي اعتراض مجموعه تحت امر خويش را شنيده و به آن رسيدگي مي کنند. کاش پاي درد دل بيماران و همراهان آن ها مي نشستند آن گاه تصميم مي گرفتند! هر چند بايد اين نکته را متذکر شويم که ممکن است در ميان بيماران و همراهان آن ها نيز بي اخلاقي و خشونت وجود داشته باشد که اين را نيز نبايد به حساب همه جامعه گذاشت.

۶ - و سوال آخر اين که آيا مي توان با اسپري و شوکر الکتريکي به مقابله با مهاجمي پرداخت که پزشکي را هدف گلوله قرار داده است و قصد جان او را دارد؟